Po stłumieniu i straceniu przywódców powstania z 1525 r. w Dalarna rozpoczęły się nowe niepokoje. Na początku 1527 r. do króla doszły wieści o działalności człowieka podającego się za „Nilsa Sture”, syna regenta Stena Sture Młodszego, a w historiografii nazywanego Daljunkernem. W połowie kwietnia 1527 r. Daljunkern skierował do mieszkańców Värmlandu wezwanie do walki przeciwko reżimowi Gustawa Wazy. Sam siebie nazywał: „Nilsem Sture, prawowitym spadkobiercom Szwecji i z Bożą pomocą jej przywódcą”. W wezwaniu do mieszkańców Värmlandu mówił, że ogół ludności Dalarna jest już zdecydowany do wystąpienia przeciw obecnej władzy, którą oskarżał o niszczenia kościołów i klasztorów, o zamiar wprowadzenia nowej wiary i odrzucenie wiary przodków, a także wprowadzanie nowych nieuzasadnionych obciążeń podatkowych.

Gustaw Waza ok. 1550 r, mal. nieznany (Wikimedia Commons)

Nie jest pewne jak duże poparcie otrzymał Daljunkern wśród ogółu mieszkańców Dalarna. Jednak podobnie jak w powstaniu 1525 r. do wystąpienia przeciw Gustawowi Wazie doszło w północnej części prowincji, natomiast w południowej, górniczej części, ludność była podzielona. Król nie zlekceważył niebezpieczeństwa i niepokoje w Dalarna stały się jednym z powodów zwołania na 1527 r. riksdagu do Västerås, któremu zapewniono silną osłonę zbrojną. Zgromadzone stany potępiły buntowników i sytuacja w kraju wydawała się uspokajać.

Jednak niebezpieczeństwo nie zostało zażegnane. Daljunkern udał się, podobnie jak dwa lata wcześniej Peder Sunnanväder i Knut Mikaelsson, do Norwegii, gdzie szukał kontaktu kręgami, których celem było uniezależnienie kraju od Danii i oderwanie Viken (część Bohuslänu) od Szwecji. Na czele tej grupy stał arcybiskup Trondheim, Olov Engelbrektsson oraz Vincens Lunge, członek norweskiej Rady i Inger Ottesdotter, pani na Austrått. Dla wsparcia powstańców w Dalarna rozpoczęto nawet organizację uderzenia z terenu Norwegii.

Wkrótce po koronacji na początku 1528 r. Gustaw Waza wkroczył do Dalarna na czele dużych sił. Ludność prowincji została zebrana w Stora Tuna, gdzie została okrążona przez oddziały królewskie z działami. Odczytano utrzymany w ostrym tonie „list upominający”. Przywódcy powstania zostali straceni na miejscu, a zgromadzeni złożyli nową przysięgę na wierność. Następnie Gustaw Waza zażądał od udzielających Daljunkernowi schronienia w Norwegii jego natychmiastowego wydania. Zamiast tego umożliwiono mu ucieczkę. Daljunkernowi udało się przedostać do Rostocku, gdzie na żądanie Gustawa Wazy został uwięziony, skazany i stracony w 1528 r.

Kategorie:Artykuły, Historia Norwegii, Historia Szwecji, Nowożytność, Wojny, powstania

Tagi: Gustaw Waza, Powstania w Szwecji, Szwecja pierwszych Wazów, Szwecja XVI wiek