Panowanie Albrechta Meklemburskiego (1364–1389) charakteryzuje się stałym konfliktem pomiędzy arystokratyczną radą a królem. Celem możnowładztwa było uzyskanie jak największych korzyści, co jak uważano miałoby wyrazem wdzięczności Albrechta Meklemburskiego, który właśnie głosowi możnych zawdzięczał swój tron. Albrecht Meklemburski ze swej strony pragnął rządzić krajem przy pomocy swoich niemieckich zaufanych i współpracowników.

Albrecht Meklemburski z ojcem, Albrechtem II. Miniatura z rymowanej kroniki meklemburskiej, 1378 r. (Wikimedia Commons)

Sytuację na swoją korzyść bezwzględnie wykorzystał jeden z przedstawicieli możnowładztwa, Bo Jonsson (Grip), który zdołał zgromadzić w swoich rękach potężny kompleks dóbr, różnego rodzaju zastawów i zamków. Bezpotomna śmierć Bo Jonssona w 1386 r. zapoczątkowała okres ostrej walki pomiędzy królem i możnowładztwem o spadek po nim. Możni zwrócili się o pomoc do władającej Danią i Norwegią królowej Małgorzaty I.

Małgorzata I była córką Waldemara IV Atterdaga (zm. 1375) i wdową po królu Norwegii Haakanie VI Magnussonie (zm. 1380), który z kolei był synem króla Magnusa Erikssona (zm. 1374). W 1387 r. zmarł małoletni król Danii i Norwegii, syn Haakana VI i Małgorzaty I, Olof. Władzę regencyjną w jego imieniu sprawowała Małgorzata. Po śmierci jedynego syna władza królewska znalazła się w jej rękach. W lutym 1389 r. wojska Małgorzaty I pokonały siły Albrechta Meklemburskiego w bitwie pod Åsle. Albrecht został wzięty do niewoli. Władzę nad Szwecją objęła Małgorzata.

Kategorie:Artykuły, Historia Szwecji, Średniowiecze

Tagi: Albrecht Meklemburski, Szwecja późnośredniowieczna, Szwecja XIV wiek